یک شمع روشن همیشه سمبل تجدید قلمداد شده است. مردم معتقد بودند که همه مشکلات و سختی ها در شعله آن می سوزد. از سوی دیگر ، نور زندگی جدید ، تولد دوباره را تجسم می بخشد. شمع ها فقط برای افراد ثروتمند در دسترس بود ، آنها برای موارد خاص نگهداری می شدند. همیشه شمع ها را در کریسمس و شب سال نو روشن می کردند. این سنت - برای روشنایی خانه ها با آتش سوزی زنده - تا به امروز باقی مانده است.
شمع هایی که برای تعطیلاتی مانند سال نو یا کریسمس در نظر گرفته شده بودند ، در گذشته با دست ساخته می شدند و رنگ می شدند. صنعتگران تمام مهارت ها ، روح و عشق خود را در ساخت شمع قرار می دهند. چنین مواردی همیشه بسیار گران و بسیار با ارزش بوده است.
یک افسانه می گوید که شمع های قبلی در کنار پنجره قرار داده می شدند تا از دور برای همه مسافرانی که دنبال ستاره خود هستند دیده شوند.
یکی از سنت های غربی مربوط به روشن شدن شمع قبل از سال نو است. در آستانه تعطیلات ، کوچکترین مهمان (یا کوچکترین عضو خانواده) ، بهمراه بزرگترین فرد ، کل خانه را دور زدند و شمعهای چند رنگی زیادی را در هر اتاق روشن کردند.
در دوران باستان ، در شب سال نو ، خاموش کردن تمام چراغ های قدیمی (شمع ، مشعل ، آتشدان) و روشن کردن چراغ های جدید لازم بود. در همان زمان ، چنین آیین روشنایی آنچه مورد نیاز بود ، به طور انحصاری از یک شعله تمیز (تازه) انجام شد ، به طوری که در سال آینده همه چیز به تولد دوباره کمک می کند.
افسانه های متعدد می گویند که مردم در یک شب جشن به ستاره ها نگاه می کردند و معتقد بودند که به لطف نور جادویی قادر به زندگی در دنیای شگفت انگیز جدید خواهند بود ، می توانند زیبا تر ، عاقل تر و قوی تر شوند. به همین دلیل است که یک ستاره در بالای درخت ثابت شده است ، که با یک دنباله دار آسمانی همراه بود ، با پیام آور آسمان ، برای همیشه مردم و ستاره ها را به هم متصل می کند. و برای حفظ وحدت اجرام آسمانی و انسان ، شمع های درخشان زیادی که به طور شبانه روزی می سوختند روی درخت جشن روشن شدند. آنها نوعی نماد اتحاد نور زمینی و آسمانی بودند.
